twintig januari tweeduizenddriejentwintig, een maand geleden was zij al intelligent met een doorzettingsvermogen als voorbeeld voor velen. Verantwoordelijkheidsgevoel bovengemiddeld ontwikkeld.
Allemaal al eens verklaard in een eerdere blogpost jaren geleden, ik ben de titel kwijt. WordPress zal hieronder vast de zwaargerelateerde blogpost memoreren. Iets over leven bij harde wind… schiet me te binnen.
Levenservaring opdoen daar is niks op tegen en ook nauwelijks te voorkomen. Maar het zou een beetje verdeeld moeten worden over de hele tijd en niet allemaal al voor je negentiende levensjaar.
Zo zou ik vanochtend een jong katje bezorgen bij de nieuwe eigenaar die ik toch al om andere redenen om negen uur in de ochtend zou tegenkomen. Maar bedacht ik net op tijd, dat katje zit dan drie uur in een zak want om zes uur kan ik hem bij het ontbijt vastpakken en in een zak stoppen. Drie uur kan best een trauma veroorzaken, en het hoeft niet want morgen kan ik hem ook naar de nieuwe eigenaar brengen, in twintig minuten klaar dus om ongeveer zes uur twintig.
Dus vandaag vertrok ik iets voor negenen voor de geplande afspraak met de nieuwe eigenaar om geheel andere redenen. Rondom twee uur in de middag keerden we terug en zij ontdekte op het dak van mijn bolide de zus van het katje hierboven genoemd. Zus bleek in het geheel niet te hebben geleden van de autorit met snelheden over de zeventig kilometer per uur over de Panamericana. Haar grootmoeder schrok zich vijf jaar geleden nog het apelazerus van het geluid van mijn laserprinter. Verhalen moet je ook eigenlijk niet printen maar vertellen.
Zus dus weer thuis, morgen vang ik broerlief voor een twintig minuten in een zak en overhandig hem aan de nieuwe eigenaar die mij vandaag vertelde over de poging tot moord op haar vader waar zij getuige van was, elf dagen geleden. Ik vroeg haar of haar vader daar behalve de vele hechtingen nog iets aan heeft overgehouden, slaapt hij goed? vroeg ik voor de duidelijkheid. Morgen stel ik haar dezelfde vraag.
jan krosenbrink 