er zijn in mijn omgeving intelligente mensen die mijn strategisch onderhandelen op zijn waarde weten in te schatten. Strategisch onderhandelen is echter nog iets anders dan het meer simpele strategische inzicht, daar kwam ik achter, pas mag je wel zeggen.
Heel lang geleden speelde ik met mijn intelligente broer het spel stratego. We hadden keurige afspraken gemaakt over wanneer een bepaalde reeks van overwinningen zou leiden tot bijvoorbeeld de titel generaal.
De maximale titel was Marquis de la Fayette, een zekere fransman in een zekere tijd met een hemelhoge reputatie in de krijgsmachtkunde.
Ik woonde niet meer thuis maar kwam mijn broer regelmatig tegen en wel zo regelmatig dat hij vanaf het begin alle titels op weg naar de titel Marquis de la Fayette opraapte. Ik stelde voor om nog een paar extra titels tussenin in te voeren opdat zijn totaal gemiddelde voldoening nog zou kunnen groeien.
Hij trapte er niet in en mij bleef niets anders meer over dan de laatste drie partijtjes niet meer met hem te spelen opdat de toewijzing van de titel Marquis aan hem uitbleef. Ik vond het destijds zelf ook wel zwak, een soort laffe acceptatie van mijn nederlaag. Ik mail tegenwoordig nog wel eens met hem en hij met mij, ik vind dat ook zijn verdienste.
Er is misschien ook helemaal geen verschil tussen strategisch inzicht en strategisch onderhandelen, ik heb gewoon iets geleerd van hem en dat is ook mijn verdienste
jan krosenbrink 