in toenemende mate, zeg vanaf 2012 weet ik irritatie op te wekken bij vrienden, kennissen, zeg ´´ons soort mensen´´.
ik weet waar dat vandaan komt, en het zijn niet zij die zijn veranderd, maar dat ben ik. Dus ik probeer mijn vrienden het uit te leggen maar dat lijdt heel vaak schipbreuk.
Denkbaar is dat ik het niet goed uitleg, en de tweede poging van mij wordt dikwijls verwelkomd met: daar heb je hem weer, de Jehovagetuige met zijn voet tussen de deur.
Wat ook denkbaar is: dat mijn uitleg op welke manier ik ben veranderd te bedreigend is voor degene die nog helemaal niets van het sociaal humanisme bij zichzelf heeft toegelaten. Zodanig bedreigend dat men zich voelt aangetast in zijn of haar bestaan met dus de uiterste verdediging tot gevolg: die Jan doe ik de deur uit.
Dit jaar werd ik al twee keer de deur gewezen. Zelf neem ik ook wel eens het initiatief: met jou heb ik nu wel lang genoeg buitengespeeld.
Al met al verandert mijn vrienden- en kennissenkring, ik verlies mensen en krijg er nieuwe bij via de Correspondent en The Correspondent
jan krosenbrink 
Ik hou zo eens in de zoveel jaar grote schoonmaak. Verzamelde altijd makkelijk mensen om me heen, en als ik op ze uitgekeken was deed ik ze net zo makkelijk weer weg tijdens zo’n opruimactie. Soms groei je door, dan heb je die vrienden niets meer te vertellen, en zij jou niet meer. Helaas ben ik de laatste jaren de 4 besten, waar ik iets aan had, overleden. Goede vrienden heb ik niet meer, en nieuwe maak ik nu niet meer zoals destijds. Het voordeel is dat ik nu geen schoonmaakacties hoef te maken.
het leuke vind ik dat je altijd de zonnige kant van de medaille ziet