hij kan héél hard fietsen, heeft vedette-neigingen en geen tekst.
Vorig jaar fietste hij bij de hoofdstedelijke profclub, honderd dollar per maand, won de derde etappe van de Ronde van Nicaragua 2012 op fraaie wijze, ook omdat het parkoers in zijn eigen vertrouwde regio lag.
Hij kende elke meter stijging op zijn duimpje, maar dan moet je het nog steeds zelf doen en dat deed hij op knappe wijze.
Toch is hij er niet méér populair door geworden in het peleton, niet omdat hij die etappe won, maar omdat hij sowieso wat horkachtig is, als een Armstrong, maar die had tekst. Dat heeft Manuel niet, hij wint in stilte.
Mocht hem na afloop per ongeluk een microfoon voorgehouden worden dan klaagt hij wat over het gebrek aan steun dat hij ondervond en met een beetje mazzel is het geen anti-reclame voor het wielrennen.
Daarom moet hij in de remmen knijpen als Maravilla kan winnen
