IB 6313

In Madrid zie ik het nieuwste snufje: op het staartstuk van ons vliegtuig zit een camera en geeft ons binnen op het schermpje een helicopterview van ons vliegtuig. Je ziet ons taxiën, je ziet van rechts een opstijgend vliegtuig, reden waarom we even stilstaan, prima service aan de reizigers.

De piloot meldt dat we over 15 minuten gaan landen in San José, Costa Rica, nog geen minuut later dat het vliegveld daar is gesloten wegens meteorologische omstandigheden en dat we in ‘de hold’ gaan, we draaien rondjes boven de Pacific, mooie beelden weer op ons schermpje: diepdonkere wolken in het binnenland. Subtiele vioolmuziek op de achtergrond en in het vliegtuig worden grapjes gemaakt.

Mededelingen van de piloot aan de crew doet vermoeden dat hij een poging gaat wagen, de neus van onze machine wijst ook richting grijze massa. Een eerste wolkendek is zo dicht dat de staartcamera het vliegtuig niet meer ziet en wij ook niet, wel zien we omhoogspattend water tegen de camera. Dan wordt het zicht weer beter en is in de verte een tweede wolkendek zichtbaar, daar prikken we doorheen en dan is ook de landingsbaan te zien.

Ik schat dat we tien meter boven de landingsbaan vliegen als de piloot besluit: toch maar niet!! En hij ontsteekt de doorstart motor die met donderend lawaai de neus weer omhoog stuwt. Ik heb nooit zoveel geluid gehoord, indrukwekkend… en het duurt maar voort, het lijkt erop dat de piloot gauw weer terug wil naar de 8000 meter.

De grappen zijn verstomd en zelfs de huilbaby drie stoelen naast me kijkt gebiologeerd naar de beelden van de staartcamera. Een bliksemschicht vervolmaakt het beeld.

Dan hoor ik het geluid van een ambulance, maar ik vergis me, het is de vioolmuziek die er weer doorkomt nu de doorstartmoter zijn werk heeft gedaan en langzaam zijn decibellen inslikt.