vergezicht om de hoek

lang geleden groette ik haar al vriendelijk en zij mij en daar bleef het bij. Ik weet niet precies waarom het daarbij bleef. In die tijd informeerde ik bij een gezamenlijke vriendin wel naar haar naam, zij heeft een mooie naam. Er bestaat de kans dat zij ook mijn naam kent. Maar uitgewisseld hebben we die nog niet, maar wel de vriendelijke groetjes in het voorbijgaan op straat

pas geleden vertelde ik iemand dat ik haar, wier naam ik niet officieel ken, onlangs weer ben tegengekomen in mijn woonplaats en dat ik toch iets ga proberen

fietste ik langs een apotheek en staat ze in de deuropening van de apotheek. Een prachtige glimlach krijg ik, ik kan nog net doorfietsen en dat is jammer. Ik sla meteen drie keer rechtsaf om haar weer op de hoek van de apotheek tegen te komen, jammer, ze lijkt ten hemel gevaren

ik weet ongeveer waar ze woont en sluipenderwijs fiets ik al gauw vóór tienen in de ochtend in die buurt, en ook zo rond vijf uur in de middag, het uur waarop men in het algemeen flaneert op straat. Vanwege de aangename temperatuur en het prettige gevoel te zien en te worden gezien

op vrijdagmiddag kom ik terug van een stevige trainingstocht op mijn racefiets en besluit even een kleine omweg haar te maken. Ik sla de hoek om en tot mijn grote schrik zit ze daar op het stoepje samen met Carina. Allebei groeten ze mij hartelijk. Carina ken ik al ongeveer net zo lang als zij, van wie ik de naam niet officieel ken

´k was nat bezweet, had gelukkig al wel mijn fietshelm af, maar ik vond op de één of andere manier dat ik voldoende reden had om voorzichtig door te fietsen en niet af te stapppen. Thuis ontdekte ik een zwarte vlek boven mijn neus en dat ondersteunde ook achteraf mijn eerdere beslissing om niet af te stappen

zaterdag gutst het uit de hemel, er zijn dan twee mogelijkheden, of je neemt de auto of de benenwagen. Ik loop met mijn kwaliteitsparaplu door haar straat, zie in haar huis twee stapels plastic stoelen staan: ik schrik, stapels plastic stoelen in een particulier huis betekenen maar één ding: er is iemand overleden en straks is de wake waarbij de nabestaanden de laatste eer betonen aan hem/haar die hen is ontvallen

ik loop door, nadenkend of het niet erg laf is om niet te vragen wie er is overleden, en naar het uur van de begrafenis morgen

die zondag heb ik een afspraak in een naburig dorp, teruggekomen speur ik naar begrafenismissen in onze kerk, en maak een rondje over ons grote kerkhof op zoek naar verse graven. Het kerkhof ligt er rustig bij, alsof het lange tijd geen nieuwe gasten heeft ontvangen

maandags fietste ik door haar straat en zag in het huisje waarin pas nog die stapels  plastic stoelen stonden, een oudere man. Zou dat haar vader zijn? Dus misschien is pas zijn vrouw, haar moeder overleden. Of zijn moeder, haar oma. Of heeft Pa zich bedacht en is hij toch niet overleden en is er daarom geen vers graf te ontdekken op onze begraafplaats

dinsdag rij ik met mijn bolide door haar buurt met mijn muziek hard aan, ik sla de hoek om en daar is zij, in een luchtige, fraaie, bruine jurk, ze groet me openhartig en blij verrast. Ook Carina is er weer. Ik had me stellig voorgenomen van mijn fiets te stappen , danwel mijn bolide te parkeren en de moter uit te zetten als een teken dat ik een gesprek met haar wil beginnen. Maar in dit plan had ik geen rekening gehouden met de aanwezigheid van Carina, dus ik rij rustig door maar in mijn hoofd is de rust ver te zoeken

woensdags geen teken van leven van haar, van wie ik de naam niet officieel ken. Zij is vast terug naar haar stekje in de hoofdstad nu haar moeder, oma of tante is overleden die ze de laatste maanden heeft van haar leven heeft verzorgd. Dat komt ervan als je besluiteloos bent.

donderdagmiddag, tien over vijf, zij komt uit een zijstraat links aangelopen, steekt over naar haar huis, ze is allleen, ik krijg een kleine glimlach. Ze pakt haar sleutels om het slot van het ijzeren hek voor de openstaande deur van haar huis open te maken. Het is het huis naast het huis waar pas nog plastic stoelen stonden opgestapeld. Ik parkeer mijn auto iets verderop en zet de moter af als een duidelijke aankondiging dat ik een gesprek met haar ga aanknopen. Ze krijgt het slot van het ijzeren hek niet één twee drie open, het lukt precies op het moment dat ik bij haar ben aangekomen, ze ontwijkt mijn blik, draait zich om, gaat naar binnen en doet vanaf binnen het ijzeren hek weer op slot