Ik ga naar buiten, kijken of Noël er al is. Hij is druk bezig de auto van mijn overbuurvrouw te wassen.
‘Zullen we dan?’
“Okee”
Ook Josefa komt m’n huis uit en we lopen met z’n drieën naar de afgesproken plek, we zoeken de schaduw want de zon is fel.
Ik heb de ontslagbrief bij me en begin met:
‘Ik wil graag duidelijk maken dat voor mij de situatie sinds woensdag drastisch is veranderd…’
Noël valt me in de rede; “Wat bedoel je met de situatie, zeg het maar wat duidelijker….”
Josefa wil daarop antwoorden maar houdt zich beleefd in als ik tegelijkertijd Noël wil antwoorden.
‘Nou, tot woensdag was ik verliefd en…’
Op dat moment valt Josefa me in de rede, dat wil zeggen ze valt uit naar Noël: “Jij moet je mond houden, je hebt geen enkel recht dat soort vragen te stellen aan carazo, wij zijn uit elkaar dat weet je, ik ga met carazo verder dus stop met je te bemoeien met zaken die je niet aangaan, waar je niks mee te maken hebt”
Noël schreeuwt terug, maakt haar uit voor hoer, is in drie stappen bij haar, slaat en schopt haar in de schaamstreek. Al scheldend, ook tegen mij, loopt hij snel weg naar het huis van zijn werkgever.
Ik ben totaal perplex en kon niet meer uitbrengen dan ‘Wat krijgen we nou?’
Dit alles binnen twee minuten. Josefa en ik lopen terug naar mijn huis, we gaan naar binnen. Ze zegt niet veel. Ik herhaal, ongelooflijk, niet te geloven. Dat ik op veel was voorbereid maar niet hierop. Dat ik dacht dat ze onder één hoedje spelen, maar dat heb ik dus fout, por favor, accepteer mijn verontschuldigingen. Dat ik de ontslagbrief klaar heb, maar dat ik opnieuw wil nadenken nu dit is gebeurd. Ik vraag haar tot maandag de tijd.
Dat vind ze goed onder voorwaarde dat mijn beslissing maandag einde kontrakt is of over een maand, en dat je dat dan ook nakomt en niet over twee weken het kontrakt alsnog voortijdig opzegt. Dat zeg ik toe.
De sfeer is raar. Gezien haar verklaring richting Noël is het logisch dat we elkaar nu in de armen vallen, maar daar is geen sprake van.
Josefa: “dus je dacht dat Noël en ik samen jou voor de gek houden”
Ik: ‘Ja’
Josefa: “Je bent goed in het bedenken van het meest erge hé”
Ik: ‘Ja en dat komt ook omdat je maar geen antwoord geeft op m’n vragen zoals waarom wil je jouw brieven terug? Of een antwoord geeft van dat wil ik nu eenmaal, ik vind dat geen antwoord.’
Josefa: “ Ik zal je daar antwoord op geven als ik klaar ben met dit overhemd.”
Het overhemd eenmaal gestreken: “Ik wil mijn brieven terug omdat ze niet in handen mogen vallen van de moeder van Pedro, ook de moeder van Noël en Pedro komt hier misschien wel eens in huis. Dus voel ik me niet veilig”
‘Maar welk gevaar heb je nog te duchten van de moeder van Noël, na je bekentenis van daarnet?’
“Jij moet nog veel leren”
jan krosenbrink 