Ik sta voor mijn huis en zie dat de poort open staat en de voordeur op een kier. Ik duw de deur open en zie mijn nachtmerrie: AAAAAAAH…LEEG IS MIJN HUIS
weg mijn Borsini Giovanni van 1952 uit Castelfidardo
weg mijn boeken
weg mijn kasten van mahoniehout
weg m’n tekentafel
weg mijn schrijftafel
weg m’n camera’s
mijn schilderijen hangen er nog wel
weg m’n pc
weg de bedden, de stoelen
leeg mijn kledingkasten
Ze hebben gewoon een vrachtauto voorgereden en de spullen ingeladen.
Dan schrik ik wakker. Ik weet wie er achter zit: Josefa én Noël, ze werken samen, dáárom wilde zij precies weten wanneer ik mijn gasten zou gaan ophalen.
Ik baal ervan dat ik het niet eerder doorhad, verblind door haar ogen en haar mooie brieven. Het is nog net niet te laat, morgen maak ik een plan. Het duurt nog vele uren voordat ik weer in slaap val.
