Noveciento was heel populair bij links Nederland. Terwijl het een draak van een film is. De slechterik is lelijk en de goedzak mooi. De vakbondsleider die jaren weg is en terugkomt is meteen weer leider van de groep, alsof er geen nieuwe leider is gekozen inmiddels. De vakbondsleden hoeven niet urenlang te vergaderen, mooi zingen is genoeg.
Het grootste probleem vind ik echter dat voor het grote publiek twee personen, twee popi jopies zijn geconstrueerd waarmee het publiek zich kan vereenzelvigen:
1- de gek, die heel toevallig wel per ongeluk steeds een politiek juist standpunt inneemt, een standpunt dat bovendien grote invloed heeft op de loop der geschiedenis en
2- de vriendin van de fascist die er ook niks aan kan doen, maar die wel gevoelig is.
Die twee, dat zijn ingrediënten die duizenden bewonderaars opleveren.
Als je dan Wim Kok heet kun je het voorlopig schudden. Dat is echter maar voorlopig.
Peter R. de Vries heeft iets van die slechte film. En gelukkig is het nog zo dat voor het vinden van het juiste populistische standpunt nog iets meer nodig is dan het checken van de opiniepeilingen.
jan krosenbrink 